Ik heb zojuist een fijne wandeling gemaakt, zoals ik dat elke dag probeer te doen, door de natuur. Ik heb gelukkig veel bossen in mijn directe omgeving; ik hoef maar de deur uit te stappen en wandel door een aantal natuurgebieden: De Looierheide met het Duits Lijntje of het Heijense Bos en de Maasduinen.
Zo liep ik net door het Heijense Bos, langs de achterkant van Center Parcs Het Heijderbos op. Daar maakte ik de foto die je hier ziet. Hoewel het (kalendertechnisch) bijna Winter is, wat niet mijn favoriete seizoen is, straalde het bos rust uit. De bomen hebben bijna allemaal al hun blad laten vallen. Ze hebben hun ballast gedropt, zich overgegeven om los te laten. Mooi symbolisch, niet?
Ik dacht toen, hadden wij mensen ook maar net als bomen het vertrouwen in de seizoenen. Na de euforie van de Zomer komt een periode van Herfst waarin het tijd is los te laten om in de Winter aan te komen waarin de rust gepakt kan worden en voor te bereiden op de Lente waarin het vertrouwen ligt op nieuwe energie met knoppen en nieuwe bladeren om zo weer in de Zomer terecht te komen en het cirkeltje rond te maken. De Lente is overigens mijn favoriete seizoen; de tijd van nieuwe energie, alles begint weer te bruisen met momenten van lekkere warmte in de middag en dan ’s avonds toch nog even lekker met een dekentje op de bank.
Maar ik bedacht me toen ook… die bomen hebben die zekerheid natuurlijk helemaal niet, dat in de Lente weer knoppen gevormd worden en er nieuwe bladeren komen… Het kan best zo zijn dat de Winter een pak sneeuw op de takken doet neerdwarrelen en de takken bezwijken onder het gewicht. Of dat het zo koud wordt, dat bomen en planten letterlijk doodvriezen. Een storm hun wortels losrukken zal. Den mensch, die denkt de natuur te moeten sturen en met een jankende kettingzaag je even een kopje kleiner maakt. Soms met een positieve gedachte om anderen wat meer ruimte te geven.
Het leek voor mij in eeste instantie dus zo fijn “een boom te zijn” met alle zekerheden en vier simpele seizoenen die op elkaar volgen, elke keer maar weer. Maar elk seizoen heeft natuurlijk zijn mooi en minder mooie kanten. Ze horen er allemaal bij. Overigens past het leven van een boom helemaal niet bij mij als Hoogsensitieve High Sensation Seeker (HSP/HSS) waarbij ik tekens wil veranderen en uitdaging nodig heb. Sta je daar… je hele leven op dezelfde plek in dezelfde omgeving. Telkens maar weer blaadjes maken en een beetje waaien met je takken!
We horen altijd “het komt wel weer goed”. En dat is denk ik waar we op mogen vertrouwen. Goed, niet persee beter! In een maatschappij waar altijd alles sneller, groter, beter en meer moet zijn. Nee, goed. Want goed, is vaak goed genoeg. Het is in ieder geval een mooie basis. Het kan vast altijd beter, maar dat hoeft natuurlijk ook niet elke keer weer, vind ik tenminste.
Ik heb in ieder geval een fijne wandeling gehad. Het was ietsje fijn fris, de paden waren niet altijd even begaanbaar (maar ook dat is zoals het leven is) en de goudhaantjes waren lekker aan het kwetteren en de specht druk aan het tikken.